Vastzitten in het verleden

Vastzitten in het verleden. Hypnose en regressietherapie

Vastziten in het verleden ☞ hoe beïnvloedt het verleden je ☞ wat als je je losmaakt  ☞ wat kun je doen ☞ hoe ga je verder ☞ snel en doeltreffend ☞ blijvend resultaat ☞ Vlaams Brabant, Boortmeerbeek 

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Iedereen mijmert wel eens over vroeger – misschien reflecteer je over oude liefdes, verre reizen, vroegere vrienden of kleine successen. Maar er is een keerzijde aan herinneringen aan het verleden.

In dit artikel lees je

Vastzitten in het verleden.

Hoe leven in het verleden geleidelijk je relatie met anderen vernietigt.

Hoe weet je of je vastzit in het verleden?

Wat is het effect als je je losmaakt van je verleden?

Hoe ga je verder?

Tot slot.

Vastzitten in het verleden

Naast warmte, voel je waarschijnlijk ook wel eens pijn, spijt, teleurstelling en zelfs schaamte. En dit is ook normaal. Het is menselijk om een spatje treurnis te voelen als je het verleden overdenkt, en we ervaren dit allemaal op verschillende manieren.

Maar terwijl sommigen van ons verlichting & vrede vinden en het verleden loslaten om het heden te omarmen, kunnen anderen op de een of andere manier niet ontsnappen aan de “greep” van het verleden en de impact die het op je heeft.

Voor sommigen van ons verbruikt het verleden letterlijk je hele wakende leven en bepaalt het wat je doet, wat je zegt en hoe je je gedraagt. Dat is jammer voor jezelf, maar eigenlijk vooral voor je relatie met vrienden, familieleden, kinderen en partners. Want leven in het verleden ondermijnt die relaties langzaam maar zeker.

Hoe leven in het verleden geleidelijk je relatie met anderen vernietigt

Er is niets zo potentieel dodelijk voor je relatie met anderen als constant in het verleden te leven. Er is niets emotioneel zo schadelijk als leven met iemand die voortdurend geobsedeerd, herkauwend en rouwend is over “wat was” of wat had “kunnen zijn”.

Een klant zei me eens, dat ze zich haar hele jeugd bij haar vader “onzichtbaar” voelde. Ze werd vergeten en genegeerd, omdat haar vader constant met gebeurtenissen uit zijn jeugd bezig was. Ze voelde zich eerder een object in het leven van een vader die constant gefixeerd was op “vroeger”. Dat zorgde voor een enorme kloof binnen het gezin. Het gevolg is dat zijn kinderen psychologisch en emotioneel verwaarloosd werden.

Dat heeft niets te maken met goede of slechte bedoelingen, dat heeft te maken met er zelf niet meer uit raken. Niet inzien en begrijpen hoe diep je vastzit en hoe (negatief) je het leven van anderen beïnvloedt. Haar vader was geen slecht mens, haar vader was een gekwetst mens die vastzat in een bepaalde periode van zijn leven. Een gevangene van zichzelf.

Hoe weet je of je vastzit in het verleden?

Enkele losse ijkpunten:

  • Reflecteer je en herhaal je in gedachten voortdurend een of andere gebeurtenis die zich in het verleden heeft voorgedaan en wordt je gevoel van slachtoffer te zijn hierdoor onderhouden?
  • Herkauw je iets waardoor je je in het verleden schaamde en vermijd je soortgelijke situaties of omstandigheden in het heden?
  • Ben je altijd vervuld van spijt voor een keuze die je in het verleden hebt gemaakt of “had moeten maken”?
  • Heb je de gewoonte om chronisch te rouwen om een “liefde uit het verleden” of iemand die stierf?
  • Vergelijk je voortdurend het verleden met het heden en hoe het heden op het verleden moet lijken?
  • Probeer je te herstellen wat je vroeger had?

Er zijn veel andere variaties en voorbeelden van vastzitten in het verleden, maar deze hierboven vermeld vormen de belangrijkste manieren van vastzitten in het verleden.

Wat is het effect als je je losmaakt van je verleden?

Ik had een klant die heel boos was op de manier waarop haar moeder stierf. Het was bijna alsof ze het persoonlijk nam. Hoe kan dit vreselijke met iemand van haar familie zijn gebeurd? Meer dan 15 jaar na haar dood bleef ze dit herhalen en naspelen. “Ik heb altijd geprobeerd mijn best te doen, waarom moest dat ons overkomen,…?”. Nu was het waar dat haar moeder niet in de beste omstandigheden was overleden: ze had een lange ziekteperiode waar ook goeie dokterszorgen weinig aan konden veranderen.  De laatste dagen waren heel onaangenaam. Zoals elk ziekteproces was het moeilijk en pijnlijk.

Doordat ze zo vastzat in de pijn en de weerstand, kon ze niet behoorlijk rouwen om haar moeder en ging ze zich (ongewild) emotioneel steeds meer verwijderen van haar man, haar kinderen en kleinkinderen. In het begin was ze overgevoelig en snel geïrriteerd, en had haar omgeving daar ook begrip voor. Naarmate het langer duurde, was ze constant prikkelbaar, had ze veel commentaar op alles en iedereen, was ze emotioneel en mentaal vaak afwezig, en werd haar omgeving steeds minder begripvol. Uiteindelijk was ze in een vicieuze cirkel terecht gekomen: ze had regelmatig aanvaringen met haar kinderen, het contact met de kleinkinderen was minimaal en vrienden ontweken haar. Haar man, die door haar gedrag ook werd meegesleurd, zag het niet meer zitten. Toen besloot ze mij op te zoeken. Eigenlijk omdat ze zich door haar omgeving onbegrepen en/of in de steek gelaten voelde.

Hoe ga je verder?

We namen een duik in haar emoties en haar verleden. Het begon met een proces van inzien en aanvaarden dat ze een probleem had, om dan vervolgens de emoties van de herinneringen los te koppelen. Zo kon ze met heldere ogen naar het gebeurde kijken. Wat ze zag was heel anders dan hoe ze het jarenlang had aangevoeld: haar moeder was na een fantastisch leven van 85 jaar, 6 maanden ziek geweest en daarna gestorven. Dat stervensbed was niet ideaal, maar het werd wel heel goed ondersteund en begeleid. Er was in die laatste maanden een fijn en nauw contact tussen moeder en dochter. Alhoewel het geen goede tijd was door de ziekte, was het emotioneel wel een mooie tijd. Alleen die laatste dagen, dat was erg. Toen was er pijn. Maar uiteindelijk was ze toen ook al nauwelijks meer bij bewustzijn.

Door zich vast te bijten in dit laatste stukje van het leven, was ze vergeten hoe geliefd ze zich gevoeld heeft in die laatste weken. Hoeveel liefde en dankbaarheid haar moeder voor haar had. Dat het sterven erg was, maar de weg daarnaartoe eigenlijk liefdevol was geweest.

Dit hele proces heeft mijn klant geleerd dat het geen zin heeft om achteruit te kijken, het houdt je vast in angst, kwaadheid en nietsdoen. Iedereen heeft een zekere mate van angst, die gezond en natuurlijk is, het houdt je veilig. Maar we moeten manieren vinden om fouten uit het verleden of slechte ervaringen te overstijgen en negatieve denkpatronen te omkaderen. Zo bouw je emotionele veerkracht op.

De “diepe duik” zoals ze het zelf noemde, was een enorme hulp, zei ze achteraf. Het gaf haar een breder perspectief op haar leven – en op de dood van haar moeder. Ze had er vrede mee. Dat ene kleine stukje van haar moeders leven, bepaalde niet het volledige parcours. Haar moeder kwam, ze deed geweldige dingen voor haar en haar gezin en ze ging verder. 

Tot slot.

Heb je het gevoel dat je alles hebt geprobeerd om bepaalde delen van je leven te repareren, maar niets werkt?  Blijf dan zeker niet zitten, maar zoek hulp. Waarom? Omdat leven in het verleden in wezen de levendigheid van het huidige moment vervangt door de dood en het verleden. Of het nu over een overlijden gaat, een stuk gelopen relatie of een ander situatie, leven in het verleden is in feite leven in de dood. Maar het hoeft niet zo te zijn. Je kunt terug in het leven stappen wanneer jij zelf wilt.

Over Rustpunt

Op de site van Rustpunt vind je informatie over regressietherapie, hypnose en coaching. Er zijn webpagina’s met uitgebreide informatie over hypnose. Je kunt ook de zelfhypnose uitproberen, of gewoon rondsurfen. Je mag me natuurlijk ook vrijblijvend contacteren met een vraag, ik help je graag verder.

Aanverwante artikelen
Regressietherapie: De speld in de hooiberg van het verleden

Rouwen: hoe verdriet verwerken?

Mental coaching proces

Vind je het artikel interessant? Dan kun je het 'liken' of delen: